Ανεπίδοτο δώρο

Ανεπίδοτο δώρο

👜 Unoffered gift

Όταν έφθασα είδα το κίτρινο ταξί με τη λιγνή κυρία να ξεπροβοδίζει τη φίλη μου που είχε γίνει και δική της, καθώς ετοιμαζόταν να επιβιβασθεί. Θα πήγαινε πίσω στο σπίτι της "από 'κει που ήρθε" πριν κάμποσα χρόνια - όσα ήταν φιλοξενούμενη της εξαιρετικής και ευεργέτιδος πάνω απ' όλα, κυρίας Τ. στο Παλιό Φάληρο, τέρμα,ίσια επάνω από Αμφιθέας.

Η κυρία του σπιτιού της Αμφιθέας είχε φύγει δυστυχώς για πάντα, προ ολίγων ημερών. Μια αναπάντεχη εντελώς εξέλιξη και γι' αυτό η φίλη μου είχε βρεθεί για λίγο καιρό - όσο θα ήταν στο νοσοκομείο η κυρία του σπιτιού, σε μια πανσιόν κοντά στο σπίτι μου. Όμως έπρεπε να φύγει - είχε περάσει ένας μήνας - για τόσο καιρό ήταν πληρωμένο το δωμάτιο, και ο αμείλικτος ιδιοκτήτης ζητούσε το ενοίκιο του επόμενου μήνα που ήταν αρκετά υψηλό. Θα γύριζε πίσω. Όλοι κάποτε γυρίζουν πίσω στο σπίτι τους - με τον έναν ή άλλον τρόπο...

Σε μια άλλη στεριά, σε μια άλλη θάλασσα η ζωή συνεχίζεται. Η ζωή δεν σταματά ποτέ όπως και για όλους και για όλα, τίποτα δεν χάνεται... κανείς δεν πάει χαμένος... όσο ζει δηλαδή...

Της είχα αγοράσει τον καφέ όπως μου είχε παραγγείλει εκείνη, αλλά το κουτί τώρα βρισκόταν στην τσάντα μου... Δεν είχα προλάβει να της πάω την παραγγελία ούτε και πρόλαβα να τη δω - στο ταξί - μόνο την αδύνατη κυρία με τα άσπρα μαλλιά είχα διακρίνει, καθώς έσκυβε στη μισάνοιχτη πόρτα να τη χαιρετίσει που έφευγε "επιτέλους!" μου είχε πει, για το σπίτι της.

Τώρα όλα τέλειωσαν. Γι' αυτή τη πράξη, έπεσε πια η αυλαία.