Η Μαγεία του Παρελθόντος

Η μαγεία του παρόντος έχει χαθεί δια παντός - η έμπνευση, το πηγαίο στιλ... Στην ομίχλη του παρόντος αναλαμπές από το παρελθόν - μια χαμένη αθωότητα να θυμίζουν, ξεχασμένη στον αστερισμό μιας πραγματικότητας απρόσωπης, απρόσιτης και ξένης τελικά.

Προσπαθείς να βρεις κάτι που να σου δώσει μια ώθηση στην αρχή της νέας μέρας. Συντρίμμια - αποκόμματα πληροφοριών αντικρουόμενων, αντιφατικών - χάρτινες φιγούρες τσαλακωμένες στο φύσημα του αέρα...
Κάτι ν' αλλάξει...

Ο Λεονάρντο τις προάλλες, είπε πως αυτή τη στιγμή το καζάνι σιγοβράζει. Κάποτε η θερμοκρασία θα φθάσει πάνω απ' το βρασμό, το καπάκι θα ταρακουνηθεί, οι ατμοί θα γεμίσουν το χώρο, ο εκκωφαντικός θόρυβος δεν θ' αντέχεται καθώς το νερό θα αναβλύζει με ορμή απ' το σκεύος. Τότε θα χρειάζεται επειγόντως κάποιος ή κάποιοι που θα μπουν μπροστά, να οδηγήσουν εκτός αυτού του σημείου τα πράγματα που ανεξάρτητα από ευοιώνες ή δυσοίωνες προβλέψεις πήραν το δρόμο τους νομοτελειακά - όπως ήταν να γίνει και ακολουθούν το νόμο που ορίζει πως η συνεχής πίεση φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα: Αντί στην υπακοή και τη συμμόρφωση, στην αντίδραση και στην εξέγερση.

"Ποιος είσαι εσύ που θα μου καθορίζεις το μέλλον μου; Όχι εγώ θέλω το μέλλον μου να βρίσκεται στα χέρια μου, να το οδηγώ εγώ εκεί που θέλω..."

Μέσα σ' αυτό το σκηνικό του ζόφου, οι φωνές απ' το παρελθόν ξανοίγονται στο σύθαμπο του νου —να θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες, και αυτό δεν αφορά την προσωπική ζωή καθενός αλλά τη ζωή ολόκληρου του λαού ενός έθνους.

Φτάνει με τα ψέμματα, τα φτισιδώματα, τις ωραιοποιήσεις, τις εξαπατήσεις.